Geen toekomst in Nederland

Ahmed bezoekt het programma toekomstoriëntatie van Goedwerk in de gemeente Rotterdam. Daarin komen elke week deelnemers bijeen die in de Bed Bad Brood-opvang zitten. Ook daar laat Ahmed zich gelden, maar dit keer op een positieve manier. Hij spreekt de groep toe: ‘Wat zitten jullie hier te slapen! Kijk naar mij, zo willen jullie toch niet eindigen! Dit is wat er gebeurt als je hier blijft hangen zonder enig toekomstperspectief. Na twintig jaar zitten jullie er ook zo bij. Een oude grijze man van zestig die niets heeft kunnen bereiken. Alleen maar bezig met zijn verslaving en een negatief leven. Voor mij is het nu genoeg geweest. Ik kan niet meer en wil terug. Denken jullie daar ook over na, voordat het te laat is.’ Het heeft een impact op de groep, een moment waarop serieus wordt nagedacht over terugkeren.

Op 27 juli om 07:30 uur is het dan eindelijk zover. We staan op Schiphol te wachten voor de vlucht. Ahmed heeft een zenuwslopende tijd achter de rug en is behoorlijk gestrest. Zijn paspoort heeft hij gereed. Nog een oude groene uit de tijd van Khadaffi. Het is spannend of dat op het laatst toch geen problemen oplevert. Verder heeft Ahmed toch te veel bagage meegenomen: het overschrijdt ruimschoots het toegestane gewicht. We handelen het snel af zodat hij alles mee kan nemen. Het moment dat hem het contante geld wordt overhandigd is zo laat mogelijk gepland. Dit om hem geen enkele kans te geven aan verleidingen toe te geven. Hij krijgt het pas bij de gate.

Ahmed maakt uiteindelijk een tussenstop in Tunis en vliegt dan door naar Tripoli. Met het paspoort is het goed gegaan, deze kan hij in zijn land vervangen. De bagage was nog spannend, maar met enige vertraging is die ook aangekomen.