Diallo leren we begin 2018 kennen tijdens onze wekelijkse Toekomstoriëntatie bijeenkomsten in de gemeente Rotterdam. Diallo maakt een nerveuze en onzekere indruk. Hij heeft geen goed beeld wat hij met zijn toekomst aan moet. Al vanaf zijn zeventiende is hij in Nederland. Vijftien jaar later heeft hij zijn leven nog steeds niet op de rit. Hij heeft geen onderwijs gehad, geen werk kunnen vinden en verblijft alweer enige tijd in de Bed Bad Brood-opvang. Hij heeft geen idee hoe zijn leven anders in te richten. Diallo heeft veel twijfels over zijn toekomst in Nederland maar ook terugkeer naar Guinee blijft lang onbespreekbaar. Hij kan geen beslissing nemen.

Daar komt plots verandering in als DT&V meedeelt dat zijn identiteit is vastgesteld en Guinee mee zal werken aan gedwongen terugkeer. Na zo’n lang verblijf in Nederland gunnen we Diallo een ander vertrek: een zelfstandige terugkeer met perspectief. Voorzichtig praten we met Diallo over wat hij zou kunnen doen in Guinee. Wat heeft hij daar voor mogelijkheden? Hij begint te praten over een taxibedrijf. Daar ziet hij wel kansen. Hij wil een auto aanschaffen en in de hoofdstad Conakry taxiritten gaan verkopen. Zo kan hij in zijn levensonderhoud voorzien. Hij besluit terug te keren met ondersteuning van Goedwerk.

Met zijn allen gaan we voortvarend te werk. We vinden al snel een geschikte auto, regelen transport naar Guinee, schaffen een net pak aan en bestellen een taxibord voor bovenop zijn auto. We zien Diallo groeien bij alle concrete acties. Trots kruipt hij achter het stuur van zijn aangeschafte Peugeot 306. Hij ziet een toekomst in eigen land voor zich en wil nu zo snel mogelijk weg.

Maar als hij weer alleen is en terugkeert naar de Bed Bad Brood-opvang in Rotterdam, slaat de twijfel toe. Hij vertelt dat bewoners in de opvang hem op andere gedachten willen brengen en hem adviseren vooral niet terug te gaan. Diallo is daar niet goed tegen bestand. Hij belt ons dagelijks op om zijn twijfels te uiten over zijn vertrek. Telkens weer kunnen we hem ervan overtuigen dat hij een goed plan voor zichzelf heeft gemaakt.

Het vertrek laat echter op zich wachten. Lange tijd is het onduidelijk waarom het zo lang duurt. Begin augustus leken de documenten al in orde en was een laissez passer aangevraagd. Na weken wachten horen we dat er laissez passers bij de Guineese ambassade zijn gestolen! Die van Diallo zit er helaas ook bij. Wanneer de nieuwe laissez passer gereed is, blijft onduidelijk. Het zorgt voor veel onrust en frustratie. Maar het geeft ook hoop bij Diallo. Hij vraagt ons meerdere keren of hij door deze situatie geen verblijfsvergunning op basis van Buiten Schuld kan krijgen. Naarmate de weken verstrijken, groeit deze hoop bij hem. Inmiddels is het al september.

Al die onzekerheid en het lange wachten doen Diallo geen goed. In de Bed Bad Brood-opvang in Rotterdam krijgt hij steeds weer te horen dat hij niet moet gaan. Met de gemeente Rotterdam besluiten we Diallo tot aan zijn vertrek naar Amsterdam over te plaatsen. Daar kan hij zich in rust voorbereiden op zijn aanstaande vertrek. Maar ook in Amsterdam gaat het niet goed. Uiteindelijk besluiten we samen met de DT&V dat hij zijn vertrek in Ter Apel kan afwachten. Vanuit Ter Apel belt Diallo ons zeker één keer, soms wel drie keer per dag. De onduidelijkheid en twijfel leiden soms tot wanhopige telefoontjes met heel veel vragen. Gelukkig kunnen we hem ook altijd weer geruststellen.

Begin oktober komt eindelijk het bericht dat een laissez passer kan worden afgehaald en dat de vlucht geboekt kan worden: het wordt woensdag 17 oktober. Een dag voor vertrek komt Diallo vanuit Ter Apel weer naar Goedwerk in Amsterdam. Hij is gespannen en voelt angst om terug te keren. Maar het idee dat zijn moeder al in Conakry op hem wacht en hij straks als taxichauffeur kan rondrijden, maakt hem sterker. Hij schaft nog wat laatste spulletjes aan, pakt zijn koffers in en beseft dat het morgen echt gaat gebeuren.