Fam. Shirvani
Een leven zonder verblijfsvergunning wil Omid zijn kinderen niet aandoen.
Familie Shirvani (Iran)
10 maanden in Nederland
Perspectief: stabiliteit
Met zijn vieren zit het gezin bij ons aan tafel voor de eerste kennismaking. Moeder Nisrine, vader Omid, dochter Yasmin van twaalf, en zoon Nima van vier. Vader Omid doet het woord. Moeder en dochter zeggen weinig tijdens het gesprek en kijken stil voor zich uit, terwijl Nima aan het spelen is. Ze zijn moe. Moe van het verplaatsen van AZC naar AZC, moe van de stress en onzekerheid. Een leven zonder verblijfsvergunning wil Omid zijn kinderen niet aandoen. Al zijn ze relatief kort in Nederland, toch willen ze zo snel mogelijk terug naar Esfahan, Iran.
Eerste ontmoeting
De advocaat van de familie verwijst hen door naar ons. Al vanaf het eerste gesprek is er geen twijfel mogelijk dat het gezin de wens heeft om terug te keren naar Iran. Wat volgt is een intensief contact verspreid over een paar weken. We spreken het gezin bij ons op kantoor, of we bellen vader Omid op zijn telefoon. Onze collega spreekt Farsi, wat het contact makkelijk maakt. Een enkele keer belt dochter Yasmin, die een aardig woordje Nederlands spreekt.
Medicatie
Er is één probleem wat de terugkeer van familie Shirvani naar Iran bemoeilijkt: dochter Yasmin heeft een ernstige vorm van diabetes en moet constant uitkijken dat haar suikerspiegel niet te laag is. We stoppen Yasmin dan ook regelmatig wat Syrische snoepjes toe die onze collega’s mee hebben genomen uit Libanon. Naast insuline heeft ze een speciale sensor op haar bovenarm die een melding geeft wanneer haar suikerspiegel te laag is. De sensor moet elke twee weken vervangen worden en is niet te verkrijgen in Iran. Insuline is wel verkrijgbaar maar is relatief duur. Daarnaast heeft ook de moeder van Yasmin medicatie nodig: ze slikt antidepressiva. Voor een duurzame terugkeer is het dus van belang dat we hier een oplossing voor vinden.
Wat de zaak nog uitdagender maakt is het verzoek van de familie om voor 9 september terug te zijn in Iran. Als Nima dit jaar nog naar school wil moet hij namelijk uiterlijk 9 september worden ‘gepresenteerd’ aan de school. Is hij er niet, dan moet hij weer een jaar wachten voordat hij zich kan inschrijven. Dit betekent dat we minder dan één maand hebben om alles te regelen.
Noodfonds
We gaan voortvarend aan de slag. Ten eerste bellen wij de Kruispost in Amsterdam om het verhaal voor te leggen. Via de Kruispost komen we terecht bij de Medicijnmanapotheek. Hier horen we dat we medicijnen vergoed kunnen krijgen wanneer we met recepten komen waarop ‘noodfonds’ vermeld staat. Dit is goed nieuws! De begeleidster van het COA helpt ons om de recepten met een jaarvoorraad aan medicijnen op te vragen bij het GZA.
De sensor blijkt echter niet op recept te verkrijgen omdat het geen medicijn betreft, maar een meetapparaat. De arts van Yasmin bij het Isala ziekenhuis is bereid om een verklaring op te stellen wat mogelijk dienst kan doen als het recept. De Medicijnmanapotheek geeft ons aan dat dit waarschijnlijk goedgekeurd gaat worden en we dus genoeg sensoren voor één jaar vergoed kunnen krijgen.
De tijd dringt
Ondertussen dringt de tijd. Het IOM kan het ticket nog niet boeken, dus weten we niet of het de familie lukt om voor 9 september in Esfahan te zijn. We hebben nauw contact het IOM. Met nog maar anderhalve week te gaan zijn we bang dat het niet meer gaat lukken. Omid belt ons elke dag: is er nog nieuws? Hij houdt zich groot tegenover zijn vrouw en kinderen, maar we weten dat hij zware lasten draagt. Op 3 september krijgen we goed nieuws en slecht nieuws. Het goede nieuws is dat het ticket nog net op tijd is geboekt, en wel drie dagen later op 6 september! De familie is erg opgelucht. Het slechte nieuws krijgen we van de Medicijnmanapotheek: het gaat helaas niet lukken om de sensoren vergoed te krijgen. Deze sensoren zijn nou juist essentieel voor de familie. De apotheek raadt ons aan het te proberen bij de leverancier. Wat volgt is een eindeloos belrondje: we bellen met diverse afdelingen van de leverancier, de fabrikant en het Isala ziekenhuis. De diabetesverpleegkundige van het ziekenhuis helpt ons mee en gaat ook aan het bellen. Ondanks de steun moeten we uiteindelijk concluderen dat het niet gaat lukken om de sensoren vergoed te krijgen. Wel stuurt het ziekenhuis nog extra teststrips en naalden naar de familie. Dit wordt erg gewaardeerd.
Dag voor vertrek
De dag voor vertrek komt Omid nog eenmaal bij ons langs op kantoor. Samen met hem halen we bij de Medicijnmanapotheek een jaarvoorraad aan medicatie op. Insuline voor Yasmin en antidepressiva voor haar moeder. Het voelt als Sinterklaas wanneer Omid de doos uitpakt bij ons op kantoor. Wat is hij blij! Zo hoeven ze zich de eerste maanden na aankomst geen zorgen te maken over de kosten voor medicijnen. We spreken met hem af dat we de sensoren zelf bestellen en later opsturen naar Iran. De kosten hiervoor worden dan van zijn in-kind besteding betaald. Yasmin heeft nog genoeg sensoren om de komende maanden mee vooruit te kunnen.
Omid neemt afscheid van de collega’s die niet naar Schiphol zullen komen en bedankt iedereen hartelijk: ‘Wij konden altijd bij jullie terecht. Jullie stonden altijd voor ons klaar’. We worden er verlegen van. Later die avond ontvangen we nog een bericht van Omid: ‘Je hebt zo hard voor ons gewerkt. Ik hoop dat je altijd succesvol bent. Als je naar Iran komt, laat ons weten dan zullen we je ontvangen.’
Het afscheid op Schiphol
Dan is het zo ver en met vier grote koffers staat de familie klaar op Schiphol. Omid is erg zenuwachtig en voelt zich verantwoordelijk voor zijn gezin. Hij is bang dat hij in de problemen komt in Esfahan. Het lukt ons maar deels hem te kalmeren. Bij het afscheid worden we nogmaals hartelijk bedankt door het hele gezin. Op hoop van zegen gaan ze uiteindelijk de douane poortjes door.
Laatste berichten…
‘We zijn veilig in Iran aangekomen. Bedankt voor jou en je collega’s’. Dat is het eerste berichtje wat we vanuit Esfahan krijgen. Gelukkig! Later hebben we weer contact: de familie maakt het goed. Ook met Yasmin en Nima gaat het goed. Yasmin heeft een toelatingsexamen voor haar komende schooljaar, en ook Nima is net op tijd ingeschreven voor school.
We bedanken Kruispost, de Medicijnmanapotheek, de begeleiders van het COA en het IOM voor de inzet en samenwerking. Speciale dank aan de collega’s van het Isala ziekenhuis voor het meedenken en zoeken naar oplossingen.
Werkbezoek februari 2020
Helaas hebben onze collega’s de familie Shirvani tijdens het werkbezoek aan Iran niet kunnen zien. Wegens de Corona-uitbraak in Qom is er daarom via Skype contact gezocht met de familie. Het was leuk om de familie -weliswaar via een scherm- te zien. Ze bedankten Goedwerk nogmaals voor de uitgebreide ondersteuning, vooral de ondersteuning met medicatie voor hun dochter. Nima en Yasmin gaan weer naar school en de familie probeert de draad weer op te pakken. Yasmin moet regelmatig naar het ziekenhuis, maar gaat ook naar school. Ondanks de lastige gezondheidssituatie is de familie van mening dat de keuze voor terugkeer naar Iran de juiste keuze is geweest.
