Familie Ganbataar
36, 8, 6, en 4 jaar oud
10 jaar in Nederland
Perspectief: herenigd worden met vader van het gezin
Eind april worden we benaderd door de regievoerder van DT&V. Zij deelt met ons hun verhaal en legt uit dat moeder Khulan nadenkt over terugkeer naar Mongolië. Dat het geen eenvoudig traject wordt blijkt al snel uit dit eerste gesprek. Khulan heeft het vertrouwen in de instanties in Nederland totaal verloren en dit belemmert elke stap in het terugkeertraject. Het gezin verblijft in het Noorden van het land en we nodigen hen uit om op onze locatie in Amsterdam kennis te maken
Bij de eerste kennismaking komt Khulan met haar drie kinderen (Temuulen, Bilguur, en Erdene) en een goede vriendin. Khulan legt uit dat ze de afgelopen twee jaar haar kinderen alleen heeft moeten opvoeden. Toen haar zoon nog niet geboren was werd haar man vanuit een gezinslocatie door de overheid uitgezet. Ze bleef alleen achter. Een traumatische ervaring vertelt de vriendin van Khulan. Het vertrouwen van haar in de overheid was klein maar toen een NGO haar haar wilde helpen met terugkeer greep ze de hulp gretig aan, vertelt ze ons. Echter, verliep ook dit traject niet zoals gedacht en verloor zij het vertrouwen in de NGO. Toen Khulan begin 2021 opnieuw een terugkeertraject startte verliep ook deze moeizaam. Dat mevrouw wat argwanend luistert naar hetgeen we voor haar kunnen betekenen, is dan ook niet verassend en daar hebben we alle begrip voor.
We besluiten over te gaan van woorden naar daden om haar vertrouwen verder te winnen. Khulan laat ons weten de laatste weken voor vertrek graag met haar gezin bij de vriendin in Eindhoven te verblijven. Door de nauwe samenwerking met de betrokken regievoerder van het gezin en de COA-locatie weten we dit te organiseren. Het vertrouwen wordt hiermee gewonnen en een aantal dagen na aankomst in Eindhoven stuurt zij ons alle benodigde documenten die zij eerder nooit wilde delen. Het vertrouwen is officieel gewonnen en vanaf nu hebben we zeer regelmatig contact.
Snelle terugkeer
Omdat twee van de drie kinderen in juli jarig zijn en zij dit graag met hun vader willen vieren zetten we nu alles op alles om de terugkeer zo snel mogelijk te organiseren. We maken een afspraak met IOM in Eindhoven. Met veel begrip luistert de collega van IOM naar het verhaal van het gezin en ook dat doet het vertrouwen groeien. De regievoerder regelt in de tussentijd de benodigde vertalingen van de documenten en met alle papieren kan Khulan met haar kinderen naar de ambassade in Brussel. We spreken het gezin nu zeer regelmatig op onze locatie in Eindhoven maar ook telefonisch.
‘Wanneer zien we papa?’
Khulan vertelt ons dat haar kinderen haar elke dag vragen: ‘hoeveel dagen duurt het nog voordat we papa zien?’. Door alle inspanningen van de collega van IOM komt begin juli het verlossende woord dat het gezin eind juli kan terugkeren. Omdat Khulan lange tijd niet in Mongolië is geweest heeft zij moeite met het nadenken over het leven na terugkeer. Stap voor stap denken we met haar mee. Een plek om te wonen voor het gezin is het belangrijkste. Haar man woont nu in één ruimte met zijn ouders, dit is te klein. Daarnaast, moeten de kinderen in Mongolië weer naar school. Er is regelmatig contact met vader die een woning voor het gezin zoekt en kijkt waar de kinderen naar school kunnen. Khulan wil na terugkeer graag een eigen bakkerij beginnen dus we denken met haar mee over de benodigdheden.
Op de dag van vertrek is de collega van Goedwerk al vroeg op Schiphol om het gezin bij de laatste stappen te begeleiden. De vriendin van het gezin komt met hen mee. Het afscheid is zeer emotioneel maar de kinderen vertellen ook niet te kunnen wachten tot ze weer bij hun papa zijn. Vol enthousiasme vertellen ze over hun vader en over hun ideeën van het leven in Mongolië: ‘eindelijk weer met zijn allen bij elkaar’ fluistert de oudste.
Laatste berichten…
Na aankomst heeft de familie Ganbaatar laten weten dat ze goed zijn aangekomen en eindelijk zijn herinigd met hun partner/vader.
