Met zijn vieren zit het gezin bij ons aan tafel voor de eerste kennismaking. Vader Omid doet het woord. Ze zijn moe. Moe van het verplaatsen van AZC naar AZC, moe van de stress en onzekerheid.
In deze eerste editie bespreken wij o.a. hoe wij gedurende de Covid-19 pandemie te werk gaan en blikken wij terug op ons laatste werkbezoek aan Ethiopië!
Plots was daar het afscheid. Het is 01:00 uur in de nacht. We zijn net de douane van Asmara door en wachten op de koffers. Elias is al naar buiten gelopen: zijn behoefte naar een sigaret is te groot.
Teddy, een man van 48 jaar met een prachtige lach. Iemand die intens kan genieten van muziek uit zijn thuisland. Maar ook iemand met een ernstige alcoholverslaving en enorme schaamte om zijn familie onder ogen te zien.
Na meer dan twintig jaar in de illegaliteit en een zeer ernstige drank- en heroïneverslaving, wil Ahmed nog maar één ding: terug naar familie in zijn geboorteland Libië.
We kennen Samiha een aantal maanden. Al in het eerste gesprek wordt haar wens duidelijk: terugkeren naar haar geboorteland Eritrea om na tien lange jaren weer bij haar familie te zijn.
Na een lange reis waarbij Dawid maar liefst tien landen doorkruiste en een periode in de illegaliteit in Nederland leefde, is hij in december 2018 teruggekeerd naar zijn geboorteland Ethiopië.
Mary verliet het land en haar kinderen tien jaar geleden om een beter leven te vinden in Europa. Het lukte haar echter niet een bestaan op te bouwen en haar kinderen over te laten komen vanuit Oeganda.
Afgelopen week hebben we op Schiphol met tranen in de ogen afscheid genomen van Saïd. We hebben intensief contact met hem gehad, zijn dilemma’s en frustraties van dichtbij meegemaakt.
Op zijn zeventiende verliet Kofi zijn geboorteland Ghana om af te reizen naar Europa. Naast Nederland heeft hij ook in Duitsland en België gewoond. Hij is drie keer getrouwd en heeft drie kinderen, die in Duitsland en Amerika studeren.